حسین پسر غلامحسین حسین پسر غلامحسین

در پنج فصل با عناوین به روایت مادر، به روایت همرزمان، دوری و فراق تا آخرین دیدار به رویات مادر، شهادت به روایت همرزمان و خانواده شهید و عکس‌ها، یادداشت‌ها و مستندات توسط مرکز حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس سپاه ثارالله منتشر شده است.

در فصل پایانی کتاب اطلاعاتی از رونامه حدیث کرمان، مورخ 19 اسفند سال 64، 12 آبان 66، ویژه‌نامه فتح شماره 115، سخنان سردرا سلیمانی در دیدار با هیئت شهدای بیت‌الله الحرام کرمان، وصیت‌نامه سردار شهید یوسف الهی، روزنامه اطلاعات به تاریخ‌ 15 ـ 21 تیرماه سال 78، دست‌نوشته‌های محمدحسین، نامه شهید به یکی از دوستانش، شمه‌ای از ویژگی‌های امام، نامه پدر شهید از مدینه خطاب به فرزندانش، ‌ دل‌نوشته‌های محمدحسین بعد از شهادت دوستانش از جمله غلامرضا صانعی، علی رحیم‌آبادی، حمید مظهری صفات، محمد امیری، اسلاملو و صانعی و محمدعلی کازرونی آمده است.

مهری پورمنعمی در مقدمه کتاب حسین پسر غلامحسین آورده است، "نگارش واقعیات و ثبت خاطرات روزهای حماسه و خون، روزهای عطش و آتش و شمشیر و شهادت بسیار دشوار و جذاب است. بدون شک بیان حقایق دوران دفاع مقدس و حماسه حضور دلیرمردان مبارز و بی‌ادعا و آمیختگی آن با شعر و احساسات عارفانه بر تاثیرگذاری آن بر مخاطب با توجه به حجم خاطرات افزوده و فضا را متنوع و خستگی‌ناپذیر می‌کند. "

کتاب حسین پسر غلامحسین، زندگی ضمن معرفی شهید محمدحسین یوسف الهی به رابطه سردار حاج قاسم سلیمانی با وی می پردازد.
واژه "حسین پسر غلامحسین" برگرفته از سخن سردار حاج قاسم سلیمانی در مواقع حساس نبرد به این شهید بزرگوار بوده است.

دربار شهید:
شهید محمد حسین یوسف الهی سال 1340 در شهر «کرمان» متولد شد، پدرش فرهنگی بود و در آموزش و پرورش خدمت می کرد. محیط خانواده کاملا فرهنگی بود و همه فرزندان از همان کودکی با حضور در مساجد و جلسات مذهبی با اسلام و قرآن آشنا می شدند.

علاقه زیاد و ارتباط عمیق محمد حسین با نهج البلاغه نیز ریشه در همین دوران دارد. در روزهای انقلاب محمد حسین دبیرستانی بود و حضوری فعال داشت و یکی از عاملان حرکتهای دانش آموزان در شهر کرمان بود.  

آغاز جنگ عراق علیه ایران در لشکر 41 ثارالله واحد اطلاعات و عملیات به فعالیت خود ادامه داد و بعدها به عنوان جانشین فرمانده این واحد انتخاب شد. در طول جنگ پنج مرتبه به سختی مجروح شد و بالاخره آخرین بار در عملیات والفجر هشت به دلیل مصدومیت حاصل از بمبهای شیمیایی در بیست و هفتم بهمن ماه سال 1364 در بیمارستان لبافی نژاد تهران به شهادت رسید.