«آغازی بر یک پایان» مجموعه مقالاتی است با موضوع انقلاب اسلامی که در چهار بخش تنظیم شده است.بخش نخست به امام خمینی (ره) و ولایت فقیه اختصاص یافته است.«داغ بی تسلی» سوگ نوشته ای است در غم رحلت امام (ره) که البته با نگاهی امیدوار به آینده به پایان می رسد: «... اگر بعد از رحلت رسول الله، ظهر حکومت اسلام به غروب خونین شهادت حسین بن علی (ع) و «شب بی قمر غیبت» انجامید، این بار امام فرصت یافت تا وثیقه حکومت را به معتمدین خویش بسپارد و این خود نشانه ای است بر این بشارت که این بار خداوند اراده کرده است تا حزب الله و مستضعفین را به امامت و وراثت برساند.»«مبشر صبح» پس از دیدار جمعی از هنرمندان حوزه هنری با رهبر انقلاب اسلامی در آبان 1368 نگاشته شده است.«امام و حیات باطنی انسان» که در اولین سالگرد رحلت امام (ره) نوشته شده است، و موقع و مقام حضرت امام (ره) را در بستر تاریخ حقیقی بشر که خود آن را «تاریخ حیات باطنی انسان» می نامد تبیین می کند و تاریخ های ظاهری تمدن و سلاطین را از حقیقت بی بهره می داند: «چرا این ظاهربینی بر بشر امروز غلبه یافته و او را تا بدین همه به سراب اندیشی و تنگ نظری کشانده است؟ هر چه هست، انسان امروز اگرچه هنوز مبدأ شمارش روزها و سال ها را بر هجرت این رسول و تولد آن دیگری نهاده است، اما دیگر قدر انبیا را نمی شناسد و تا این جهل باقی است قدر حضرت امام (ره) را نیز درنخواهد یافت، چرا که او نیز از احیاگران حیات باطنی انسان و بنیان گذاران خانه حقیقت است و انقلاب اسلامی ام القرای این عصر است.»در «دهه شخصت و امام خمینی»، نویسنده آن چه را که در مقاله پیشین طرح کرده است، بسط می دهد و ابعاد وجودی امام را در نسبت با تاریخ انبیا بررسی می کند.بخش دوم که شامل شش مقاله است، مسائل فرهنگی و اجتماعی انقلاب و نظام اسلامی را طرح و بررسی می کند.«گرداب شیطان» ویژگی های انقلاب اسلامی را نسبت به سایر انقلاب های اخیر بر می شمارد، اما به ما در مورد شیوه های مرسوم دشمن در راندن انقلاب جوان ما به سوی دام گسترده خویش و جذب ما در «گرداب لغزنده شیطان» هشدار می دهد. به زعم نویسنده، شیوه رایج دشمن در این موارد، گذشته از پخش اکاذیب و شایعات، آن است که «آن ها میان شرایط خاص حاکم بر جامعه –از لحاظ اقتصادی، اجتماعی و سیاسی- با غایات و اهداف شیطانی خویش مشترکاتی را جست و جو می کنند و با تأکید اثباتی و یا انگاری بر آن مشترکات ما را ناآگاهانه به سوی دام می لغزانند.»«در برابر فرهنگ واحد جهانی»، به بررسی راه کارهای مقابله انقلاب اسلامی با فرهنگ یکپارچه و فراگیر غربی می پردازد و از جمله پیش نهاد می کند که: «آن چه در جهان امروز بیش از همه برای بشر ضرورت دارد، دستیابی به منطقه ای آزاد از سلطه جهانی استکبار است.»«پروسترویکای اسلامی وجود ندارد»، به رد برخی شبهات مطرح شده در مطبوعات سال های پایانی دهه شصت می پردازد. در این سال ها در مورد مردمی بودن شیوه حکومت دینی مسائلی مطرح شد که نویسنده را به پاسخ گویی به آن ها واداشت. برخی مطبوعات با مقایسه انقلاب اسلامی و انقلاب کمونیستی، فرجامی یک سان برای آن دو پیش بینی کردند. نویسنده در این مقاله کوشیده است با تبیین تفاوت های ماهوی میان این دو انقلاب، یک سان بودن فرجام آن ها را به بطلان بکشاند. در نظر نویسنده بیش از آن که انقلاب اسلامی و نظام برخاسته از آن در معرض فروپاشی باشد، این نظام تمدن غربی است که در سراشیب زوال و اضمحلال افتاده است.«وفاق اجتماعی» که در پاسخ به نظرخواهی روزنامه کیهان نگاشته شده، به نحوه ایجاد وفاق اجتماعی توسط نظام دینی در جامعه ایرانی پرداخته و به تبیین ماهیت وفاق اجتماعی با رجوع به تحقیقات دانشمندان علوم اجتماعی پرداخته است. سپس به موانع این وفاق در جامعه ایرانی اشاره کرده و شیوه غلبه بر این موانع را بررسی کرده است.«اسلامیت یا جمهوریت؟»، به دعوای تاریخی «جدایی دین از سیاست» می پردازد که این بار در قالب جدایی اسلامیت و جمهوریت رخ نموده است. نویسنده که خود معتقد به «عینیت سیاست و دیانت» است، به آرا و اقوال دانشمندان مسلمان مراجعه می کند و نفس حضور اجتماعی دین را –که در قالب شریعت جلوه کرده است- ملازم با تأسیس حکومت می داند.«بنیان سفسطه بر باد است» در زمانی نگاشته شده است که برخی نویسندگان و اندیشمندان مباحثی در باب مدیریت فقهی و مدیریت علمی مطرح کردند. نویسنده با تحلیل مفاهیم مدیریت فقهی و مدیریت علمی، تعارض میان این دو را ناشی از تعارض میان علم –به مفهوم غربی آن- و فقه می داند و غیرعلمی بودن مدیریت فقهی را بی اساس می شمرد. در نظر او گویندگان این نظر بدون توجه به واقعیت های جامعه، نوک پیکان حمله خود را متوجه ولایت فقیه کرده اند و سعی در نفی آن دارند.بخش سوم کتاب شامل دو مقاله در مورد بوسنی و هرزگوین است.«صلیبی از خون سرخ»، به اوضاع دشوار ملت مسلمان بوسنی پرداخته است.«ارتش متحد اسلام»، با بررسی موقعیت یک کشور مسلمان –بوسنی- در قلب اروپا و ظلمی که بر آن رفته است، تشکیل «ارتش متحد اسلامی» را پیشنهاد می کند.اما بخش چهارم در پنج مقاله به وضعیت معنوی جهان معاصر و حرکت باطنی انقلاب اسلامی در آن می پردازد.«ایمان منجی جهان فرداست»، در زمان حمله آمریکا برای باز پس گیری کویت از ارتش عراق نوشته شده است و در آن، عصر تمدن غربی پایان یافته تلقی شده است: «اگر این هیولای قدرت از بین برود، خلأ وجود آن را چگونه باید پُر کرد؟ به نظر می رسد که پیش از اضمحلال و فروپاشی کامل، با رویکرد دیگرباره انسان به عالم معنا خلأ درونی بشر که ناشی از بی ایمانی است پر خواهد شد...»«نظم نوین جهانی و راه فطرت»، بررسی مقاله ای است «حکیمانه» از «آلن دو بنوآ» درباره بحران خلیج فارس. این نویسنده فرانسوی بی پرده برخی پیچیدگی ها و نادرستی های پنهان تمدن غرب را بیان می کند و «همین که این سخنان بر قلم یک فرانسوی جاری شده است، خود به خود حکایت از آن دارد که که امپریالیسم رسانه ای محکوم به شکست است و «حق» می تواند –به صورت مشروط، نه به بطور مطلق- بر زبان غربی ها نیز جاری شود...»در «دولت پایدار حق فرا می رسد» نویسنده فرارسیدن کسی را بشارت می دهد که هیبتش از هم اکنون «همه قلب ها را گرفته است. انقلاب اسلامی فجری است که بامدادی در پی خواهد داشت و از این پس تا آن گاه که شمس ولایت از افق حیثیت کلی وجود انسان سر زند و زمین و آسمان ها به غایت خلقت خویش واصل شوند، همه نظاماتی که بشر از چند قرن پیش در جست و جوی اتوپیای لذت و فراغت –که همان جاودانگی موعود شیطان است برای آدم فریب خورده- به مدد علم تکنولوژیک بنا کرده است یکی پس از دیگری فرو خواهد پاشید و خلاف آن چه بسیاری می پندارند، آخرین مقاتله ما –به مثابه سپاه عدالت- نه با دموکراسی غرب که با اسلام آمریکایی است، که اسلام آمریکایی از خود آمریکا دیرپاتر است. اگرچه این یکی نیز ولو «هزار ماه» باشد به یک «شب قدر» فرو خواهد ریخت و حق پرستان و مستضعفان وارث زمین خواهند شد.»«آغازی بر یک پایان» که کتاب نیز نام خود را از آن وام گرفته، به تعارض میان فرهنگ و تمدن پرداخته است. از نظر نویسنده، فرهنگ ماهیتی انقلابی و دگرگون کننده دارد حال آن که تمدن از پی استقرار فرهنگ آن به وجود می آید. بر این اساس بخشی از ماهیت تعارض میان انقلاب اسلامی و تمدن غربی تبیین می گردد. از این رو، آغاز حرکت انقلاب اسلامی پایانی است بر تمدن مستکبر و ضد فرهنگ دینی غرب.«تجدید و تجدد»، آخرین مقاله این کتاب است و آخرین مقاله چاپ شده نویسنده در مجله سوره در آُتانه سفر به فکه و شهادتش. این نوشته که به مناسبت فرا رسیدن فصل بهار نگاشته شده، انقلاب را نیز چون بهار شکوفنده و شکافننده فطرت های آدمی می داند: «فطرت، شکافتن است، هم چنان که هسته ای می شکافد و نهالی از درون آن سر بر می آورد؛ فطرت، شکافتن است، آن چنان که پوست شاخه درخت می شکافد و جوانه ای سر بر می آورد؛ فطرت، شکافتن است، چنان که جوانه ای می شکافد و شکوفه ای از دل آن بیرون می آید. انقلاب نیز با این شکافتن و شکفتن ملازمه دارد: «شکافتن، شکفتن، و شکوفه. و چنین است که عالم در خود تجدید می شود... و انسان نیز.»
سبد خرید
